India... We hadden er veel zenuwen voor en de talrijke verhalen die andere reizigers ons wisten te vertellen hadden het er niet altijd beter op gemaakt. Maar kom, we gingen er het beste van maken en één maand zouden we nog wel overleven. Op 12 maart stapten we dan ook het vliegtuig op richting Madurai. Hier werden dan meteen de stereotype beelden wel bevestigd: veel volk en chaotisch verkeer. We wandelden hier wat rond om wat gewoon te worden aan de nieuwe geuren, kleuren, geluiden én smaken! De variatie aan eten beviel ons wel meteen, de rest zou toch nog even wennen worden. Om de drukte en de hitte te ontvluchtten trokken we verder naar een bergdorpje genaamd Kodaikanal. Hier konden we wat bekomen: niet te warm overdag om een wandeling te doen en lekker koel 's avonds om goed te kunnen slapen. We leerden hier de Indische chocolade en chai kennen, genoten van mooie uitzichten, dronken nog eens een heerlijke kop koffie en zagen de eerste regenval in 6 maanden in dit dorp. Er is echter een tijd van komen en een tijd van gaan. De volgende halte was Cochin, aan de westkust van India. Deze regio staat bekend om zijn “backwaters” en daar wilden we dan ook wel eens een kijkje gaan nemen. Helaas lijkt het hier overal wel net iets warmer of droger of vochtiger te zijn dan anders. Zelfs zitten en enkel ademen zorgde al voor een zweetaanval. Drie nachten lang deden we niet echt een oog dicht en overdag waren we redelijk tam om veel te ondernemen. Wat struinen op de dijk of door de gezellige straatjes en eens afkoeling zoeken in een airconditioned café. We boekten hier een boottocht op de backwaters. Dit waternetwerk van lagunes en meren is uniek omdat hier zout- en zoetwater samen komen. De waterwegen worden gebruikt voor transport, visserij, landbouw en natuurlijk, toerisme. De boottocht was mooi maar duurde naar onze mening net iets te lang. Tijd om de afkoeling weer op te zoeken. Na onze eerste treinrit in India en nog een busrit later kwamen we in Ooty aan. Wederom een stadje in de bergen, waar ook de kolonisten van in de tijd verkoeling zochten. Het stadje zelf was niet bijzonder, maar de omgeving wel. We boekten een toer om de omgeving te verkennen en dachten nog wel andere Westerlingen op het busje te zien stappen, maar het waren enkel Indiërs. Een dagje op pad met een tiental andere Indiërs was ook wel eens een beleving. Uiteindelijk een toffe dag met mooie uitzichten, een waterval en zelfs een safari in een nationaal park. En we spotten hier zelfs een wilde olifant! Verder cruisden we wat rond op een scooter en bezochten de botanische tuin. We waren wel vergeten dat we net in het paasweekend daar waren. Heel veel Indiërs komen dan ook naar Ooty en het was er dus echt een overrompeling. Op vrijdagavond zat elke eetzaak gewoon stampvol zodat we uiteindelijk in een zaak buiten het centrum ons avondeten moesten gaan zoeken. We overleefden de drukte en onze zoektocht naar een ATM waar nog wél cash geld in zat en trokken dan door naar een volgende bestemming, Kalpetta. Hier kwamen we terecht in een heel ontoeristisch stadje. Ze keken hier wel heel verbaasd op van die twee blanke mensen die plots door de straat wandelden. Na een stevige zoektocht vonden we uiteindelijk een scooter om de volgende 2 dagen mee rond te toeren. De omgeving was prachtig met nog heel veel groen en ook veel enthousiast wuivende kinderen. We bezochten enkele meren. Bij een van de meren werd er ons een goede deal aangeboden: voor de prijs van een mochten we met twee via de zipline een tochtje over het meer maken. Dat konden we natuurlijk niet weigeren. Verder beklommen we ook nog de Chembra Peak. Je mag hem niet meer tot aan de top beklimmen om de dieren en planten in dit stukje natuurreservaat te beschermen. De 2,5 km die we naar boven gingen waren ook al de moeite waard. Het is een steile klim en dat in de warmte van de zomerzon, pfff. Gelukkig is het uitzicht wel de moeite waard. Voor de rest reden we ook lekker wat rond om af en toe eens te stoppen, al was het voor een chai of een mooi uitzicht. We hadden niet meteen nog een andere bestemming in de buurt voor ogen dus besloten we om meteen een stukje noordwaarts te gaan, naar Goa. Hiervoor moesten we de nachttrein op. Om 5u. 's morgens bereikten we het dorp waar we af moesten stappen. Een rickshaw ritje en een 1,5 km wandeling later stonden we eindelijk aan onze eindbestemming. Moe maar voldaan genoten we hier een weekje van de rust. Enkel het ruisen van de zee hoorden we bij het slapen gaan, geen enkele toeter in een paar kilometer te bespeuren. Hier namen we ook even de tijd om vooruit te denken naar wat de rest van onze route zou inhouden. Hoewel India ons beter beviel dan verwacht, was vooral voor Kim het luidruchtige verkeer en de drukte er vaak te veel aan. We namen dan ook het besluit om ons nog naar Delhi te begeven en de Taj Mahal te bezoeken, maar daarna het land te verlaten. Aangezien India wel een erg groot land is zijn de afstanden die je moet overbruggen vaak lang. Om van het zuiden van Goa tot in Delhi te raken moesten we dan ook eerst een nachttrein naar Mumbai nemen om daar dan het vliegtuig op te springen voor een twee uur durende vlucht naar Delhi. Het was dus een redelijk vermoeiende tocht, maar we hadden op de trein nog wel een leuk gesprek met een Indiër. In Delhi aangekomen gingen we meteen op zoek naar een chauffeur die ons de volgende dag tot in Agra en terug zou willen rijden. Eenmaal dat geregeld was konden we eindelijk wat rusten in onze kamer. De volgende ochtend werd weer pijnlijk: om 4.30u ging de wekker want we zouden om 5.00u vertrekken naar de Taj Mahal. Voor een keertje was het wel eens leuk om lekker rondgereden te worden in een auto met airconditioning. Een goede 3,5 uur later stonden we dan eindelijk oog in oog met een wereldwonder, voor beiden het eerste. Ondanks het vele volk was het zeker de moeite waard om daar te staan. Het is een prachtig gebouw met een mooi verhaal. Na de lunch en nog een bezoekje aan een markt met marmeren spullen reden we terug richting Delhi. Hiermee sloten we dan ook een hoofdstuk af. De volgende namiddag brachten we door op de vlieghaven van Delhi, waar we nog in gesprek raakten met een Belgische dame. Om 23.10u steeg ons vliegtuig richting Indonesië op. Vaarwel of tot ziens India, hallo nieuwe bestemming! Misschien komen we ooit nog wel een keertje terug om wat meer van dit prachtige, zij het speciale land te bezoeken. We houden er zeker mooie herinneringen aan over maar moeten ook toegeven dat dit niet meteen het land is waar we het eerst aan zullen terug denken. Het eten en de chai zullen we in ieder geval wel missen. Dit was voor ons echt wel een verrijking voor de smaakpapillen. We herinneren ons ook dat we af en toe wel bekende Indiërs leken. Geregeld werden we gevraagd voor een “selfie”. Ze kijken dus toch nog wel op van blanke mensen te zien. We dachten nochtans dat er wel genoeg toeristen India aandeden zodat het al normaal voor hen is om ons te zien. Al moeten we ook wel zeggen dat we op onze maand eigenlijk weinig blanke mensen tegengekomen zijn.
Laten we besluiten dat dit een korte maar krachtige ontdekking van India was.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |