Zenuwachtig stapten we aan boord van het vliegtuig dat ons van Maleisië naar Japan zou brengen. Waarom zenuwachtig?, hoor ik je al denken. Wel, je hoort verhalen via andere reizigers en ziet van alles in de media waardoor we dachten dat we in een structuur zouden terecht komen die we niet mochten verstoren en ongeschreven regels die we niet mochten breken. En dan had je nog de taalbarrière die deze keer onoverwinbaar leek te zijn. Na een nachtvlucht die ons wat dooreen had geschud, landden we vroeg in de ochtend in Tokio. We vonden uiteindelijk de correcte verbinding met de metro om naar onze hostel te gaan. Inchecken zou nog niet gaan maar dan konden we tenminste onze rugzakken een plekje geven voor de rest van de dag. Een dosis cafeïne was nodig om ons door de dag te loodsen dus gingen we eerst een koffie drinken. Meteen vielen ons een aantal dingen op. De mensen waren heel vriendelijk en respectvol, de straten ongelooflijk proper, zo goed als geen smog, minder lawaai en ooooh wat een heerlijke herfsttemperaturen. Het was ruim 2 maanden geleden dat we die lange broek nog moesten bovenhalen, maar vooral dat we nog eens echt konden ademhalen. Ondanks het gebrek aan slaap voelden we ons meteen in onze nopjes. En zo begon onze ontdekkingstocht van Japan. De eerste 5 dagen spendeerden we in Tokio. Ook al zijn we meer natuurmensen dan stadsmensen, 5 dagen heb je toch zeker nodig om zelfs maar een klein stukje te zien van wat deze metropool te bieden heeft. Overdag bezochten we een aantal van de vele parken die Tokio rijk is. Het geluk zat ons mee dat in een van de parken net een evenement gaande was waarbij je allerlei workshops kon meedoen zoals je eigen chopsticks maken, een kimono aangemeten krijgen, en je kon er ook theeceremonies bijwonen. Aangezien dit toch een belangrijk onderdeel is van de Japanse cultuur besloten we deel te nemen aan zo’n ceremonie. Het was prachtig om te zien welke handelingen er allemaal bij komen kijken, en ook de matcha thee die we geserveerd kregen met een bijbehorend zoet hapje waren de moeite. Verder bezochten we onze eerste tempel, gingen we een kijkje nemen bij de vismarkt en werden we door een Japanner mee uit lunchen genomen naar een van de betere restaurantjes voor tempura tendon. Dit zou ons lievelingsgerecht nog worden. Je krijgt dan een kom rijst met daar bovenop een aantal vissoorten en groentesoorten die met een crunchy laagje gefrituurd worden, heerlijk! Dat het een goede zaak was waar we gingen eten bleek al meteen toen de wachtrij achter ons steeds langer en langer werd. De ober komt buiten alvast je bestelling opnemen en zodra er een plekje binnen vrijkomt, mag je plaatsnemen. We wisten niet goed wat te verwachten en keken dan ook naar onze Japanse gastheer zodat we zeker niets verkeerd deden. Je hebt dan toch het gevoel dat alles volgens bepaalde regels en gewoontes gebeurd waarvan je zelf totaal niet op hoogte bent. We brachten het er nog wel goed van af leek ons, want onze Japanse vriend nam ons nog wat verder mee op sleeptouw en leek niet meteen door ons in schaamte gebracht. Oef! Wanneer ’s avonds de zon onderging en overal de lichtjes aan gingen, dan was Kim in zijn element en trokken we er op uit om naar hippe buurten te gaan voor wat nachtfotografie. Geen gebrek aan dergelijke plaatsen in een stad als Tokio natuurlijk. Het was hier dat we de bekende gekte van in de media wel een keertje tegenkwamen. Zo gek is het echter niet altijd en overal in Japan. Wegens maar een maximum verblijf van 3 weken hadden we wel een goed gevuld programma voor de boeg in Japan. Na Tokio was het dan ook meteen door naar de volgende stop: Hakone, dé plaats om Mount Fuji te spotten. Dit was gelukkig maar een 2-tal uurtjes reizen met trein en bus. Vijf dagen voor onze aankomst in Japan had een enorm zware tyfoon deze regio nog geteisterd, dus was het ook afwachten in welke mate we hier rond konden. Een heel deel wandelpaden waren nog steeds afgesloten wegens overstromingen en brokstukken/bomen die de paden versperden. De omgeving rond het meer Ashi was gelukkig wel gewoon bereikbaar dus besloten we daar wat rond te wandelen. Helaas bleken de voorspellingen voor de enige dag die we in Hakone hadden correct: regen, regen en nog eens regen. Maar ja, wat doe je als je maar 1 dag hebt? Toch maar naar het meer gaan en hopen dat het nog wat opklaart. Uiteindelijk stopte de regen wel waardoor we nog een leuke wandeling konden doen langs het meer en door een parkje, maar de wolken wilden van geen wijken weten en dus bleef die bekende Fuji verstopt voor ons. Even de voorspellingen voor de volgende dag erbij halen en kijken of we misschien vroeg in de ochtend nog een kans zouden wagen om een glimps op te vangen van die majestueuze berg. Die voorspellingen zagen er best goed uit dus besloten we om de eerste bus om 6.40u richting het meer te nemen. Toen we ’s ochtends beneden in de gemeenschappelijke ruimte van onze hostel kwamen stond onze lieve gastvrouw ons al op te wachten. Zij wou ook graag die ochtend nog eens een kijkje gaan nemen naar Fuji vanop een ander uitkijkpunt dan wij voor ogen hadden. Met veel plezier stelde ze voor om ons mee te nemen in haar auto en ons daarna af te droppen aan het meer. Wat waren we blij dat we dit aanbod kregen en erop in gegaan waren. We kregen Mount Fuji op 4 verschillende uitzichtpunten te zien en het door haar gekozen uitzichtpunt was adembenemend. Eenmaal aan het meer afgezet was het tijd om ook de meest bekende foto van Fuji te nemen, samen met het meer en de torii. We wandelden nog naar de torii in het water en na onze beurt af te wachten in de rij konden ook wij die bekende foto nemen. Na de verkenning van de bijbehorende tempel, die vredig in het bos lag, was het tijd om onze trip verder te zetten. We dachten dat onze dag al niet meer stuk kon met het bewonderen van Mount Fuji, maar hij werd nog veel beter. Nooit gedacht dat we ooit op zo’n supersnelle trein zouden zitten, maar ook dat werd een check van het lijstje. Om van Hakone naar onze volgende bestemming te gaan moesten we wel wat kilometers verzetten. Natuurlijk gaat dat iets sneller met zo’n Shinkansen trein (270 km/u) en die ervaring wilden we maar al te graag meemaken. Gelukkig waren er nog zitjes genoeg in de niet-gereserveerde sectie. Na de trein moesten we ook nog een bus op die ons uiteindelijk tot in Magome zou brengen. Dit oude postdorp staat bekend om de wandeling tot in Tsumago, een ander oud postdorp. We konden wel al meteen onze benen trainen voor die wandeling want bleek dat de bus die we genomen hadden niet tot in Magome dorp reed. Plots stopten we op een parkeerterrein naast de autosnelweg en werd er geroepen “Magome”. Redelijk verbaasd stapten we dan maar uit en stonden we even verweesd rondom ons te kijken. Nadat we even op de gps gekeken hadden bleek dat onze slaapplaats en dus Magome op zo’n 2 km lag van waar we stonden. Er zat dus niets anders op dan die rugzak op de rug te gooien en op pad te gaan. Nu moeten we zeggen dat dit net iets aangenamer was bij de frisse herfsttemperaturen bij avondval dan in 30+ graden en 85% vochtigheid. Op zich gingen we dus vlotjes vooruit en genoten we van de omgeving rondom ons: natuur! Een goeie 25 minuten later stonden we aan onze hostel en konden we nog genieten van een gezellige avond in zowaar een sofa. De volgende dag deden we onze wandelschoenen aan voor een stevige tocht van zo’n 18 kilometer. Velen doen de wandeling maar in 1 richting en laten hun bagage nasturen, wij besloten om de wandeling heen en terug te doen. Het werd een mooie tocht door pittoreske dorpjes en prachtige bossen. De kuiten moesten hier en daar wel eens een beklimming door bijten, maar dat was het zeker waard. Tsumago bleek een wat grotere versie van Magome te zijn. We vonden er zelfs een knus koffieshopje waar we onze dagelijkse verslaving konden nuttigen. Ook de terugweg was knap, je ziet de dingen dan toch weer net vanuit een andere hoek. Moe maar voldaan arriveerden we die avond terug in Magome. Blij dat we dit prachtig stukje Japan en uitzichten hadden kunnen meepikken. Op aanraden van onze vrienden Tessa en Nicolas vlogen we hierna helemaal naar het zuidelijkste stukje om een bezoekje te brengen aan een eiland genaamd, Yakushima. Zo waren we ondertussen al bijna half weg onze trip in Japan. De zenuwachtigheid had inmiddels plaats gemaakt voor ver(be)wondering. We hadden in heel toffe hostels geslapen, lekker eten ontdekt (ook al kwam dat regelmatig van de 7Eleven), mooie plaatsen bezocht en prachtige mensen ontmoet. Mensen die regelmatig zelf ook niet in het gareel lopen en de regeltjes al eens aan hun laars lappen. Verder knijpen ze bij ons Westerlingen al eens een oogje dicht als we iets doen dat misschien niet helemaal strookt met de regels. Ze weten ook dat wij niet op de hoogte kunnen zijn van alle onuitgesproken handelingen enzovoort. Het zaadje voor die boon was al wel gezaaid.
6 Reacties
Xillian
11/21/2019 08:16:51
Het zag er fijn uit
Antwoord
JoKi
11/21/2019 09:18:19
Dat was het ook. We gaan ongetwijfeld nog een paar keer terug.
Antwoord
Mans&paps
11/22/2019 10:42:33
Hoi wat een verhaal weer veel gezien ,en nieuwe ervaringen op gedaan. Supper foto's 😉😉
Antwoord
JoKi
11/28/2019 02:57:44
😘👍
Antwoord
Eddy Kox
11/27/2019 14:19:02
Hoi JOKI
Antwoord
JoKi
11/27/2019 15:20:06
Konichiwa Nonke Eddy,
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Huidige Locatie |