Onze eerste stop in Indonesië was, onverwacht (zie blog post #11), Bali. Door de vooroordelen die we hadden, zagen we dit enkel als onze landingsplaats om van daaruit de rest van Indonesië te verkennen. Vooroordelen worden wel eens vaker ontkracht en deze dus ook. Uiteindelijk bleek Bali nog best mee te vallen. Ja, het kan er op bepaalde plaatsen druk zijn en er zijn stukken waar het vol resorts staat, maar dit massatoerisme is ook te vermijden. Wij verbleven in een fantastische homestay in een van de kleinere dorpjes, weggedoken tussen de rijstvelden. Hier zaten we lekker rustig met een mooi uitzicht en vooral natuurgeluiden zoals kwakende kikkers, zingende vogels en pratende gecko's. Bovendien konden we genieten van de goede kookkunsten van de uitbaters, lokaler kan niet. We ontdekten plaatselijke gerechten zoals mie goreng en nasi goreng (fried noodle en fried rice), nasi campur (rijst met een mix van gerechtjes bij), babi guling (varken op spit), enzovoort. Zo hadden we uiteindelijk helemaal niet het gevoel dat we in het massatoerisme beland waren. En dan ga je natuurlijk ook wat op verkenning... Dan kom je al wel eens plaatsen tegen waar het wemelt van de toeristen, zowel buitenlands als lokaal. Bepaalde tempels of de surfstranden lokken veel volk, maar andere plaatsen zijn minder ontdekt. Als je dan bijvoorbeeld met de scooter rondtoert zoals wij dat doen, kom je al eens op zo'n unieker adresje uit. Gunung Kawi of de door Unesco beschermde rijstvelden zijn minder bezocht. Tijdens het rondrijden naar die plekken valt je oog soms op een wegwijzer die je aandacht trekt. Zo sta je plots aan een organische tuin met bijbehorende eetcafé. Zeker dus nog plekjes om te ontdekken op Bali. Maar dan kom je op Lombok aan... Zo moet Bali er 20 à 30 jaar geleden ook hebben uitgezien. Er is nog zo veel meer groen op dit eiland. Momenteel situeert het toerisme zich hier vooral in de twee strandbestemmingen Senggigi en Kuta. Ook de beklimming van de vulkaan Rinjani is bekend en natuurlijk de 3 Gili's (eilanden) in het noordwesten. Hierdoor is de rest van Lombok nog redelijk authentiek en dus (nog) niet volgebouwd met resorts. Dit betekent ook dat je in nog vrij afgelegen stukken terecht kan komen waar bijna geen accommodatie is of het zelfs wat zoeken is naar eten. Verder kom je heel enthousiaste kinderen en ook volwassenen tegen die je van meters afstand zien afkomen en dan luidkeels "hello mister!" roepen of hun hand er bijna af zwaaien. Wat ons ook opviel tijdens onze rondrit op Lombok was het aantal moskeeën die je tegenkomt. Dat is de reden waarom het het eiland van de 10.000 moskeeën wordt genoemd. We gingen ook een aantal dagen op verkenning op Gili Air, een van de populaire eilandjes in het noordwesten van Lombok. Mooi, maar het bounty gevoel kregen we er niet helemaal van, opnieuw een vooroordeel ontkracht. Te volgebouwd en te veel mensen. Wat wel nog een pluspunt is, is dat er geen gemotoriseerd verkeer is op het eiland. Nadeel: ze zetten je ongelooflijk hard af voor een lift met paard en kar. Voor slechts een kilometer vragen ze 100.000 rupiah (zo'n 6,5 euro). Wetende dat je met taxi per kilometer slechts 7000 rupiah (net geen halve euro) betaald en de paarden bovendien vaak niet goed verzorgd worden. Te voet lukt ook wel! Geef ons dan maar de Gili's in het zuidwesten. Hier ligt het strand niet vol met dood koraal en zie je onder water dus nog prachtige dingen. Verder is er geen of beperkte accommodatie beschikbaar dus krijg je nog meer het gevoel van op een onbewoond eiland te zitten. Vraag is natuurlijk hoe lang al deze relatief onontdekte stukjes nog zo natuurlijk en authentiek gaan blijven. Eenmaal men het financiële gewin van toerisme meer en meer ontdekt zullen ze daar ongetwijfeld ook overstag gaan. Naar onze mening gaat Bali dan ook serieus moeten inboeten. Lombok heeft namelijk hetzelfde en nog meer te bieden. Een dagje strand hoppen in het zuiden van Lombok zegt alles.
0 Reacties
Ons bezoek aan India naderde zijn einde dus werd het tijd om te beslissen wat de volgende bestemming ging worden. Het idee was om Nepal aan te doen na India, maar na wat opzoekwerk bleek dat we toch niet meer in de perfecte periode zaten qua weer. We wilden sowieso ook naar Indonesië tijdens deze trip dus dat was de volgende optie. Het feit dat Tom (Kims broer) en Mieke ook net daar waren maakte het besluit nog makkelijker. Indonesia, here we come! We boekten een last minute vlucht naar Bali en wilden dit eigenlijk nog wat geheimhouden voor hen. Het doel van Tom en Miekes reis naar Bali, zonder dat Mieke hier weet van had, was om daar een symbolische huwelijksceremonie te houden. Toen we dan hoorden dat Mieke “ja” had gezegd maar de ceremonie nog niet had plaatsgevonden, konden we het niet laten om hen te vragen of ze getuigen nodig hadden. Eens de vraag echt doorgedrongen was bij Tom, was hij even van zijn melk. Natuurlijk zei hij hier “ja” op en met een bibberende stem kon hij zijn vreugde niet verbergen. Zo gebeurde het dan dat op een 12.000 km van huis er een onverwachte reünie plaatsvond. Vol verwachting wandelden we dan ook de aankomsthal van de luchthaven in Bali binnen, eindelijk werden we een keer opgewacht door bekende gezichten in een internationale luchthaven. Maar niets was minder waar, er stonden helemaal geen bekende gezichten op ons te wachten, enkel vele taxichauffeurs die ons een lift wilden aanbieden. Helaas gooide het drukke verkeer roet in het eten, waardoor de taxi van Mieke en Tom wat vertraging had opgelopen. De hereniging werd dus nog even uitgesteld. Uiteindelijk konden we elkaar dan toch met een dikke knuffel begroeten. Zo begon onze korte tijd samen in Bali. Buiten de ceremonie hadden we natuurlijk nog een aantal dagen die we met elkaar konden spenderen. We reden de eerste dagen vooral rond met de scooter waarbij Mieke en Tom ons door hen reeds ontdekte leuke plekjes toonden en we het Indonesisch eten leerden kennen. Aangezien onze homestay geen zwembad had maar de B&B Villa Adinda waar zij verbleven wel, mochten we daar ook eens een plons komen nemen. Vriendelijke mensen daar trouwens bij Villa Adinda, toevallig ook Belgen die hier al zes jaar deze bed & breakfast uitbaten. Samen met Mieke en Tom beklommen we ook de vulkaan Batur. Helaas verhinderden de wolken het zicht bij zonsopgang, maar toch genoten we all vier van deze trektocht. En dan was daar dé grote dag voor Mieke en Tom. De bruid hoort er stralend uit te zien, dus brachten de dames een bezoekje aan de kapper/schoonheidssalon om de haren in model te brengen en de nagels te lakken. De heren hadden daardoor een middagje samen om de broederband nog wat aan te sterken. Klokslag 4 uur was het dan tijd om richting de plek te gaan waar de ceremonie zou plaatsvinden. Leen en Dirk van Villa Adinda hadden hiervoor alles voorzien. Het was trouwens een toplocatie: op de rand van een klif vlakbij een leuke tempel, met zicht op zee. Dirk babbelde de ceremonie aan elkaar op zijn eigen manier, terwijl Leen voor een vleugje romantiek zorgde door rode bloemblaadjes te strooien. Het bruidspaar zelf had ook elk een prachtige tekst voorbereid die als geloften dienden tijdens de ceremonie. De waterige ogen bleven dan ook niet uit. Alles werd uiteindelijk mooi vastgelegd in een “akte” met handtekening van bruidspaar en getuigen. Tijd om wat foto's te nemen van het stralende paar. Pittoreske plaatsen genoeg op Bali om de prachtigste plaatjes te schieten. Een van de mooiere plekken was het zicht op de Tanah Lot tempel bij zonsondergang. Wat waren we trouwens blij dat dat zonnetje nog kwam piepen op het einde van de dag. Tijdens het kappersbezoek kwam er namelijk een kleine storm over en leek het er even op dat we een paraplu nodig zouden hebben. De dag werd dan uiteindelijk afgesloten met een heerlijk diner bij het Pan Pasific resort. Wat een luxe na een aantal maanden. Hoe een toevallige reünie kan zorgen voor een prachtige gedeelde herinnering. Aan alle mooie liedjes komt een eind, zeggen ze. Ook aan de tijd die Mieke en Tom op Bali hadden kwam uiteindelijk een einde. En zo kwam de dag van het onvermijdelijke afscheid. Met tranen in de ogen wuifden we hen uit en bleven we weer met z'n tweeën over. Wat was het de eerste dagen weer wennen om ons eigen ritme te vinden en niet steeds de scooter richting Villa Adinda te sturen.
|